Lorsque Ken Loach a renoncé à participer au festival de films "Fajr" en raison de la répression des opposants du gouvernement iranien sous différentes formes (torture, viole en prisons, massacre du peuple et diffusion télévisée des tribunaux spectaculaires staliniens), le pouvoir judiciaire iranien n'avait pas encore révélé son énorme injustice.

Quand Philippe Lioret a boycotté ce festival en disant que ce régime tue la culture et la liberté de son peuple, les deux jeunes iraniens n'étaient pas encore pendus à cause de leur souhait de vivre en liberté.

Au moment où Theo Angelopoulos a refusé l'invitation de "Fajr" puisqu'il croyait que sa participation donne une sorte de légitimité culturelle au régime iranien, la pendaison de deux jeunes iraniens sous prétexte d'être "Mohareb" (combattant contre le Dieu" été invraisemblable.

Nous, les cinéastes iraniens qui sommes obligés de rester anonymes à cause de l'ambiance sécuritaire de notre pays, ne pouvons jamais imaginer de participer, montrer nos films ou assister à des projections de ce festival, alors que de nombreux citoyens iraniens sont en prison depuis des mois craignant constamment d'être pendus, eux aussi, à cause d'un petit morceau filmé par leur portable de ce qui se passait pendant les manifestations.

Nous sommes sûrs et certains que les cinéastes étranger présents au festival "Fajr" ignoraient totalement ces injustices cruelles à cause de la censure complète de la presse en Iran. Eux-mêmes diront ça une fois qu'ils sont de retour de Téhéran.

L'absence des cinéastes comme Ken Loach, Théo Angelopoulos, Philippe Lioret, Godeffroy Cheshire, Elia Suleiman, Mimmo Calopresti, Rachid Chahrawi, Barmak Akram et des tas d'autres qui ont décidé de ne pas y padrticiper sans avoir médiatisé leur décision, ainsi que les directeurs et les représentants des festivals Cannes, Venise, Trois Continents, etc, est un signe de leur sensibilité, compréhension et solidarité avec le peuple iranien dans leur chagrin.

Le seul moyen par lequel nous pouvons les remercier est la poésie persane. Nous leur offrons ce poème de "Saadi" gravé à l'entrée du siège de l'Organisation des Nations Unies :

Les êtres humains comme les membres d'un corps
Ont été créés de la même origine
Si l'un se fait mal
L'autre en souffre


Cinéastes iraniens
3 février 2010


_________________

دوستان عزیز سلام،

امشب اختتامیه جشنواره فجر است. لطفاً متن زیر را هرچه سریع­تر و به هر صورت ممکن انتشار دهید.

اگر به تحریم­کنندگان جشنواره دسترسی دارید، این متن را به دست آن­ها هم برسانید.

باز هم یادآور می­شویم که به دلیل فشارهای حکومت ایران، نام ارسال کنندگان را پنهان نگه دارید.

با سپاس


پیامی دوباره به سینماگران جهان


هنگامی که کن لوچ از حضور در جشنواره فیلم فجر انصراف داد و دلیل اعتراضش را "سرکوب نیروهای مخالف دولت که شامل شکنجه، تجاوز در زندان، کشتار بی­شمار و نمایش­های تلویزیونی دادگاه­های اصلاح­طلبان به سبک استالینی" بیان کرد، هنوز دستگاه قضایی ایران این­چنین بی­عدالتی خود را عیان نکرده بود.

هنگامی که فیلیپ لوره در مورد دلایل تحریم خود گفت: "این رژیمی است که فرهنگ و آزادی مردمان خود را می­کشد"، هنوز پیکر دو جوان ایرانی به دلیل آزادی­خواهی بر بالای دار نرفته بود.

هنگامی که آنجلوپولوس گفت: "اگر من در این جشنواره شرکت کنم، به معنی ادله­ای فرهنگی برای رژیم خواهد بود"، هنوز 9 انسان بی­گناه دیگر در نوبت اعدام قرار نگرفته بودند.

ما، جمعی از سینماگران ایران، که همچنان به دلایل امنیتی از افشای نام خود پرهیز می­کنیم؛ در باورمان نمی­گنجد که چگونه می­توان امسال، در جشنواره فیلم فجر، در تهران، به نمایش یا تماشای فیلم نشست در حالی که بسیاری از زنان و مردان ما تنها به دلیل ضبط لحظاتی فیلم از اعتراضات مردمی با موبایل­هایشان، ماه­ها در زندان نشسته­اند و یحتمل در نوبت اعدام فرمایشی دیگری قرار دارند.

ما باور داشته و داریم، کسانی که در این دوره از جشنواره حضور پیدا کردند و بر خلاف میل و اراده­ی مردم ایران به جشنواره فیلم فجر رونق بخشیدند، به دلیل سانسور رسانه­های داخلی، از همه­ی این فجایع و بی­عدالتی­ها بی­خبر مانده­اند و این را خود گواهی خواهند داد.

عدم حضور سینماگرانی چون کن لوچ، تئو آنجلوپولوس، فیلیپ لوره، گادفری چشایر، الیا سلیمان، میمو کالو پرستی، رشید شهراوی، برمک اکرم و دیگر سینماگرانی که در سکوت خبری جشنواره را تحریم کردند؛ در کنار مدیران و نمایندگان جشنواره­های کن، ونیز، سه قاره و غیره، نشان از حساسیت، درک و همدردی هنرمندان جهان از موقعیت دردناک مردم ایران دارد.

تنها کلامی که واگوی سپاس ما در قبال حرکت انسانی این سینماگران انسان­دوست است، این شعر سعدی، شاعر بزرگ پارسی است که بر سردر سازمان ملل نقش بسته است:

بنی­آدم اعضای یک پیکرند که در آفرینش ز یک گوهرند

چو عضوی به درد آورد روزگار دگر عضوها را نماند قرار



جمعی از سینماگران ایران - 14 بهمن­ماه 88